Ik voel me nu een heel ander mens
‘Ik had woedeaanvallen, liep steeds weg en ging aan de drugs. Ik deed alles om maar uit huis geplaatst te worden, want ik wilde weg. Dat is nog geen jaar geleden en ik voel me nu een heel ander mens. Ik ben niet meer dat kreng dat nergens iets op uit deed. Ik ben weer mezelf.’ Naomi, 15 jaar.
‘Het was van kwaad tot erger gegaan met mij’
Naomi mocht thuis niks, vond ze. De regels van haar ouders waren veel te streng en het enige wat ze wilde was: weg uit dat huis. Dus ze liep weg, had woedeaanvallen en gebruikte drugs. Totdat ze met de politie in aanraking kwam en duidelijk werd dat de situatie onhoudbaar was. Nog geen jaar later vertelt Naomi over haar binnenkomst bij Ambiq, haar leermomenten en persoonlijke verandering: ‘Ik was toen een zombie door de Ritalin. Nu ben ik van de medicijnen af en dat wil ik zo houden. Ik ben normaal, relaxed en het is veel rustiger in m’n hoofd.’
Elf weken voor dit interview is Naomi’s moeder komen te overlijden, veel te jong. Ze werd ziek en vier maand later was ze er niet meer. Een extra motivatie voor Naomi om terug naar huis te gaan, naar haar vader en zusje. Naomi: ‘Ik was thuis zo boos en ongehoorzaam omdat ik vond dat ik niks mocht. Ik voelde geen vrijheid. Als ik nu terugkijk begrijp ik niet waar dat idee vandaan kwam. Mijn ouders waren niet te strak of te los; we hadden prima afspraken en wat ik wel en niet mocht was heel normaal. Maar ik kon er niet mee omgaan en móést daar weg. Ik heb het doelbewust zo ver laten komen en er alles aan gedaan om op een behandelgroep te komen. Toen het zover was en ik bij Ambiq kwam voelde ik me direct beter. En nu, bijna een jaar later kan ik zeggen dat ik er echt op vooruit ben gegaan. Ik word niet meer zomaar boos en wil niet meer weglopen. Ik wil juist naar mijn vader en zusje toe.’
Trots
‘Ik ben er trots op dat ik weer de oude Naomi ben. Het is moeilijk maar ik kijk naar de toekomst. Ik moet wel, en ik heb ook plannen!’ Naomi kwam bij Ambiq binnen op de crisisgroep en al haar vrijheden werden direct afgenomen. Tot en met haar mobiele telefoon. Vanaf dat punt kon ze gaan opbouwen: half uurtje weg en weer melden dat je netjes terug bent. Dan een uurtje weg. Dan twee uur.
Naomi: ‘De opbouw ging goed en ik kon terug naar huis, maar dat wilde ik nog steeds absoluut niet. Dus kwam ik op een observatiegroep, waar ze kijken hoe je als persoon in elkaar zit. Daar kon ik een half jaar blijven. Maar vervolgens werd mijn moeder ziek en liep alles anders dan normaal.’
‘Ik bereid me er nu op voor om terug te gaan naar huis, maar ik kan niet zeggen of het top gaat zijn. Al wil ik dat wel; nu mijn moeder er niet meer is helemaal. Ik wil er zijn voor m’n zusje Chanoa, zij is nog maar zeven. En als het thuis toch niet werkt, kan ik naar een groep voor begeleid wonen. Daar leer je zelfstandig te leven, met begeleiding om op terug te vallen. Wat ik in ieder geval wil is de SPW gaan doen. Door alles wat er is gebeurd, is mijn schoolwerk in het slop geraakt en ik lig achter. Maar ik ga het weer oppakken. Dat is mijn doel. Eerst de verzorgingsopleiding, dan helpende zorg en dan SPW…liefst gevolgd door de SPH. Dus, ik zit nog wel even op school! Dat is wat ik zie, als ik naar de toekomst kijk.’
In verband met privacy is de foto van Naomi fictief.