Gun jezelf dat je wonden littekens worden!

“Mijn naam is Kirsten, ik ben 19 jaar oud en woon sinds mijn 12e niet meer thuis vanwege een vechtscheiding die uit de hand liep. Door deze omstandigheden werd ik vrijwillig uit huis geplaatst. Sindsdien heb ik op verschillende groepen en gezinshuizen gewoond. Toen ik 17 was, ging ik weer bij mijn vader wonen, maar al snel bleek dat ook dat niet de juiste plek was. Ik woon nu niet meer thuis en heb nauwelijks contact met mijn ouders. Beide hebben hun eigen trauma’s meegenomen uit de vechtscheiding en dit botst. Hoewel het moeilijk was, heb ik geleerd om hiermee om te gaan en mezelf te redden. Na mijn 18e hebben mijn jeugdleiders van onze kerk mij in huis genomen, ik beschouw ze als mijn pleegouders. Ik woon nu in een studio bij hen aan huis en kan goed voor mezelf zorgen.”

Altijd positief proberen te houden

Kirsten: “Zonder alles wat ik meegemaakt heb, zou ik niet staan waar ik nu sta, had ik niet gedaan wat ik nu doe, had ik niet gewoond waar ik nu woon en had ik de mensen die nu veel voor mij betekenen misschien niet gekend. Ik moest heel snel volwassen worden, dat heeft ook voordelen. Ik red mij prima alleen ondanks ik pas 19 jaar oud ben. Feit is dat ik geen jeugd heb gehad door allerlei traumatische gebeurtenissen. Gelukkig ligt er nog zoveel voor mij en probeer ik er nu het beste van te maken. Ik heb een heel goed voorbeeld gehad van hoe het niet moet, daarom probeer ik het altijd positief te houden.”

Muur weten op te bouwen

“Sinds 2021 stond ik op de wachtlijst voor de ZIT-behandeling en was ik al aangemeld. Destijds hadden ze een wachtlijst van enkele maanden. Ik heb toen met een psycholoog besproken of het een goede keuze zou zijn om met de behandeling te beginnen. Dit was nog in de periode dat ik bij mijn vader woonde. Samen met de psycholoog kwamen we tot de conclusie dat de behandeling niet volledig effectief zou zijn vanwege de chaos om mij heen en door de onrustige woonomgeving. We dachten dat het beter zou om te wachten tot ik een stabielere woonomgeving had. Door de jaren heen heb ik voor mijzelf een muur weten op te bouwen waardoor ik redelijk normaal mijn leven kon leiden. Ondanks de therapie die ik gehad heb, had ik nog steeds last van flashbacks en kon ik bij bepaalde triggers volledig omslaan. Om die reden heb ik in april besloten mij opnieuw aangemeld voor de ZIT-behandeling, op dat moment was er geen wachtlijst en in mei ging ik intern voor de ZIT-behandeling.”

Mijn eerste dag bij de ZIT

“Hoe mijn eerste dag bij de ZIT was? Bij aankomst op maandag om 10 uur werd ik opgevangen door medewerkers. Grappig genoeg voelde ik mij op dat moment niet eens zo gespannen. Tijdens de kennismaking kreeg ik een boekje met informatie over trauma en een smoelenboek met wie wie was, zo wist ik van tevoren wat ik kon verwachten. Mij werd vervolgens gevraagd om een vragenlijst in te vullen, zodat ze konden inschatten hoe erg mijn klachten de afgelopen week waren. Om half 11 begon mijn eerste therapie, die een uur duurde. Na de therapie deden we iets actiefs, zoals mountainbiken of een spel buiten, wat hielp om de behandelingen beter te verwerken. Na de lunch hadden we weer therapie en daaropvolgend sport of een spel en rond 4 uur waren we terug op de groep, met even tijd voor onszelf tot het avondeten. 's Avonds maakten we een wandeling voor een ijsje. Ik vond de fysieke activiteiten zoals het mountainbiken erg fijn omdat het hielp om mijn hoofd leeg te maken. Het programma was intensief, maar dat hielp juist om door te blijven gaan en niet te blijven hangen in negatieve gedachten. We werkten van het heftigste trauma naar het lichtste, daar hoef je dan niet tegenop te zien dit vond ik achteraf erg fijn. Het werken met een therapeut hielp om muren af te breken die ik had opgebouwd. Binnen de ZIT was er een fijne, huiselijke sfeer waar iedereen geïnteresseerd en betrokken was. Je creëert snel een band met elkaar. De medewerkers zien je op je kwetsbaarst en dat maak het ook logisch naar mijn idee. Het hele proces voelde veilig en goed begeleid.”

Littekens

Kirsten: “Het programma vond ik heel intensief en zwaar, maar ik wist dat ik het moest volhouden. Het weekend tussen de twee weken was belangrijk om bij te komen. De tweede week viel uiteindelijk mee omdat het ergste al achter de rug was en ik mocht zelfs eerder terug naar huis omdat ik de behandeling had afgerond! Achteraf gezien ben ik heel blij dat ik de keuze heb gemaakt om de behandeling te volgen. Het heeft mij enorm geholpen, ook al zijn niet alle trauma's verdwenen. Mijn trauma’s waren voor mijn behandeling wonden, nu zijn het littekens. Als iemand het niet weet, valt het ook niet op. Mijn omgeving merkt echt wel verandering. Ik ben nog positiever en durf me meer open te stellen. Ik heb geen last meer van flashbacks. De behandeling heeft mij geholpen om mijn trauma's te verwerken en niet meer door hen beïnvloed te worden.”

Advies aan andere jongeren

Kirsten: “Welke adviezen ik aan anderen zou geven die de ZIT-behandeling overwegen? Gun jezelf dat je wonden littekens worden! Daarnaast zijn motivatie en doorzettingsvermogen cruciaal. Je doet het uiteindelijk allemaal voor jezelf. Ik heb veel steun gevonden bij mensen uit mijn om me heen en in het lezen van Bijbelteksten die me hielpen. Zoek iets wat jouw houvast geeft. Het is belangrijk om te weten dat de behandeling intensief is, maar dat het je echt kan helpen. Blijf gemotiveerd en geloof in jezelf. Het is zwaar, maar het resultaat is de moeite waard."

Toekomstplannen

“Ik studeer mbo 4 rechten en ik ben vastbesloten om in de toekomst iets te betekenen in het familierecht of als griffier. Ook ben ik actief als ervaringsdeskundige bij de gemeente Assen, waar ik meewerk aan een project van de gemeente om de jeugdhulp in mijn gemeente te verbeteren. Mijn verleden kan ik niet veranderen, maar met mijn verhaal kan ik wel de toekomst van een ander veranderen."