Zonder Ambiq was ik nooit zover gekomen

Een moeilijke start

“Mijn naam is Romanique, ik ben 22 jaar oud en zit inmiddels bijna tien jaar bij Ambiq. Mijn jeugd was niet makkelijk. Ik ben opgegroeid in een moeilijke thuissituatie en heb uiteindelijk zelf de keuze gemaakt om uit mijn gezin te stappen. Mijn vader en moeder hadden hun eigen problemen. Het contact met hen is altijd ingewikkeld geweest. Toen ik vijf was, zag ik mijn moeder voor het laatst en pas rond mijn vijftiende of zestiende kreeg ik weer contact met haar. Haar leven was toen nog steeds instabiel. Dat was heftig, maar het gaf me ook kracht. Ik had een levend voorbeeld voor me van hoe ik het niet wilde doen. Dat motiveerde me om aan mezelf te werken.”

Van crisisgroep naar behandelgroep Romanique:

“Mijn traject bij Ambiq begon bij een crisisgroep in Deventer. In die periode leefde ik in mijn eigen bubbel en had ik veel moeite met het verdriet en de pijn. Daarna ging ik naar een behandelgroep in Hardenberg en dat werd een belangrijke stap in mijn proces.”

Een warm thuis bij Huize Knegt

“In eerste instantie zat ik in een behandelgroep, maar mijn begeleiders zagen dat ik meer warmte nodig had. Zo kwam ik bij John en Anita terecht in hun gezinshuis, Huize Knegt. Dat was een totaal nieuwe ervaring voor mij. Voor het eerst voelde ik wat echte liefde en warmte waren. Daar leerde ik wat moederliefde was, iets wat ik nooit eerder had ervaren. Het was niet altijd makkelijk; ik uitte mijn gevoelens vaak door boos te doen of te schreeuwen. Maar daar leerde ik dat dit ook een manier was om liefde te tonen. Langzaam begon ik te begrijpen hoe het ook anders kon.”

Een sterke band met mijn mentor

Romanique: “Een van de mensen die altijd een belangrijke rol in mijn leven heeft gespeeld, is mijn mentor Bas. Hij kent mij al bijna tien jaar en heeft me zien groeien. Toen ik dertien was, zat ik op de groep en was hij mijn mentor. Nu, jaren later, is hij nog steeds mijn mentor. Hij heeft me altijd gesteund en begeleid. Ook John heeft enorm veel voor mij gedaan. Hij was niet alleen mijn gezinshuisouder, maar ook mijn ambulante begeleider. Ik weet dat ik hem altijd kan bellen als ik ergens mee zit. Hij komt altijd met goede ideeën en helpt me vooruit. John en Anita waren degene die erop aandrongen om contact met mijn ouders te herstellen.”

Van afhankelijkheid naar zelfstandigheid

Romanique: “Na vier jaar in het gezinshuis van John en Anita ben ik doorgegroeid naar het trainingshuis. Hier begin ik echt zelfstandig te worden. Ik heb een eigen appartement en leer hoe ik mijn eigen leven moet regelen. Op woensdag komt de begeleiding bij mij eten en op donderdag kook ik voor de groep. Iedereen heeft zijn eigen verantwoordelijkheden en afspraken. Dat is soms lastig, maar ook heel leerzaam. Ik sta nu op het punt om uit te stromen naar een nieuwe woonplek buiten Ambiq, waar ik nog meer vrijheid zal hebben. Als ik eraan toe ben, wil ik samenwonen met mijn verloofde, met wie ik nu bijna twee jaar samen ben.”

De impact van jeugdzorg

“Mensen hebben vaak een negatief beeld van jeugdzorg en groepen zoals die van Ambiq. Maar ik heb hier juist veel geleerd en handvatten gekregen om mijn leven op te bouwen. Zonder Ambiq was ik nooit zover gekomen. Ik ben hier gegroeid, heb mezelf beter leren kennen en geleerd om van mezelf te houden. De begeleiding doet altijd hun best om je te helpen, binnen de mogelijkheden van het systeem. Soms moet je een paar stappen terugzetten voordat je vooruit kunt.”

Het leven als een schilderij

“Ik zie mijn leven als een canvas. Alles wat je meemaakt, draagt bij aan het grotere geheel. Hoe meer ervaringen je opdoet, hoe mooier je schilderij wordt. Net als een LP die steeds mooier klinkt naarmate er meer muziek op staat. Ik heb veel zelfreflectie gekregen door de jaren heen en inmiddels mijn 21e therapeut. Elke therapie voegt weer iets toe.”

Klaar om verder te gaan

“Ik vergelijk mijn leven met de seizoenen. Soms voelt het als winter – kil, leeg, zonder bladeren. Maar dan komt de lente en begin je weer te groeien. In de zomer sta je in bloei. Voor mij is het nu zomer. Ik zit in de laatste fase van mijn traject en ben klaar om verder te gaan. Ik ben trots op hoe ver ik ben gekomen. Niemand had gedacht dat ik het zover zou schoppen. Maar ik heb bewezen dat het kan. Je hoeft niet te blijven hangen in negatieve ervaringen; je kunt er juist van leren en sterker uitkomen. Ik ben uniek en ik ben blij met wie ik ben geworden. En dat is uiteindelijk het belangrijkste.”